Morgen is het dan zover, prinsje wordt 6 jaar oud. Hij kan het niet afwachten, is ook met niks anders bezig. Leuk om hem zo te zien. Ik geniet van zijn enthousiaste koppie als hij ’s morgens weer komt zeggen dat er weer een nachtje minder is. Maar ondertussen heb ik er buikpijn van. Mijn kleine ventje word alweer 6, waar is de tijd gebleven? Ik vind het fijn dat hij al zo groot word maar ondertussen wordt de tijd van baby-af steeds groter en dat doet nog steeds zeer. Op de dag van de bevalling stond ik te huilen in de verloskamer dat ik de trapjes in mijn buik zo zou gaan missen… Ik stond te huilen toen hij overging van maxi cosi naar autostoel, van hoog naar laag bed, van kinderwagen naar wandelwagen. Alsof ik al die tijd heb geweten dat die tijd nooit weer zou komen, nooit geen babytijd meer :'(
En dan is morgen ook de eerste verjaardag van prinsje zonder oma. En dat doet me heel erg zeer, mis haar zo verschrikkelijk. daardoor heb ik bijna al geen zin in de verjaardag. Maar ik laat niks merken en zet gewoon mijn masker weer op. Alles gaat goed…
Vanmorgen op school hoorde ik dat de moeder van de juf van prinsje is overleden van de week. Bah die komt wel binnen… Tranen blijven nu ook komen.
Maar nu maar proberen om de knop om te zetten, ik moet aan de slag met de taart van prinsje en er moeten cupcakes gebakken worden voor morgen. Maar nu eerst aan de taart beginnen, anders krijg ik hem nooit af…
Dikke knuf Chan. Ik weet niet hoe het allemaal moet voelen maar ik kan me indenken dat het veel verdriet doet. Ik hoop toch dat je morgen een fijne dag hebt met jullie prinsje. Ondanks al het verdriet. X
Dank je lieverd :-*